Paidiko Steki: ΠΑΙΔΙ ΚΑΙ ΘΑΝΑΤΟΣ

Πως αντιλαμβάνονται το θάνατο τα παιδιά σε κάθε ηλικία

• Βρεφική και πρώτη νηπιακή ηλικία (μέχρι 3 ετών): Στην ηλικία αυτή το παιδί δεν αντιλαμβάνεται την έννοια του θανάτου, είναι όμως ικανό να διαπιστώσει την απουσία και τη θλίψη των ενηλίκων, η οποία αντικατοπτρίζεται στη συμπεριφορά τους απέναντί του. Συνήθως τα παιδιά σε αυτές τις ηλικίες καθώς δεν μπορούν να εκφράσουν λεκτικά αυτό που νιώθουν, αντιδρούν με πιθανές διαταραχές στον ύπνο, εμφανίζουν προβλήματα στην διατροφή τους και επίμονες συμπεριφορές ευερεθιστότητας.

• Προσχολική ηλικία (3 έως 6 ετών): Σε αυτή την ηλικία η ικανότητα αντίληψης της έννοιας του θανάτου και των συνεπειών του είναι πολύ περιορισμένη. Μπορούν να αντιληφθούν το θάνατο σαν αποχωρισμό αλλά δεν μπορούν να συνειδητοποιήσουν την μονιμότητα του γεγονότος. Πιστεύουν δηλαδή ότι αυτός που πέθανε μπορεί να επιστρέψει. Στην ηλικία αυτή εμφανίζεται η “μαγική σκέψη” καθώς τα παιδιά πιστεύουν πως με τις λέξεις, ενέργειες και σκέψεις τους μπορούν να προκαλέσουν το θάνατο. Είναι συχνό το φαινόμενο παιδιά αυτών των ηλικιών να παρουσιάζουν συμπεριφορές παλινδρόμησης όπως νυχτερινή ενούρηση, να πιπιλίζουν το δάχτυλο κτλ

• Σχολική ηλικία (έως 10-12 ετών): Παιδιά αυτής της ηλικίας αρχίζουν να κατανοούν την μονιμότητα του θανάτου ότι δηλαδή είναι ένα μη αναστρέψιμο γεγονός αλλά πολλές φορές θεωρούν ότι συμβαίνει μόνο στους άλλους. Είναι συνήθης η εμφάνιση φοβιών, δυσκολιών στη μάθηση, διαταραχών της διάθεσης όπως και έντονα επιθετική συμπεριφορά.

• Εφηβική ηλικία: Οι περισσότεροι έφηβοι είναι σε θέση να κατανοήσουν πλήρως τη μονιμότητα και το νόημα του θανάτου. Μπορεί να προτρέξουν σε φίλους ή μέλη της οικογένειας τους για συμπαράσταση ή μπορεί να απομονωθούν και να προσπαθήσουν από μόνοι τους να διαχειριστούν τα συναισθήματα απώλειας και πένθους που βιώνουν. Ο έφηβος επίσης μπορεί να αντιδράσει με κυνικό τρόπο απέναντί στο θάνατο αγαπημένου προσώπου ή υπό τον φόβο και την άρνηση να μην δείξει τα πραγματικά του συναισθήματα , να θεωρηθεί αναίσθητος/η από τους υπόλοιπους πενθούντες. Συνήθεις αντιδράσεις κατά την εφηβική ηλικία είναι οι αγχώδεις εκδηλώσεις, παρατεταμένος και φαινομενικά αδικαιολόγητος θυμός, σχολική αποτυχία, απαισιοδοξία για το μέλλον, διατροφικές διαταραχές, απομόνωση, προκλητική- παραπτωματική συμπεριφορά, έντονη θλίψη.

Είναι σημαντικό να αναφέρουμε ότι σημαντικό ρόλο στην κατανόηση της έννοιας του θανάτου, εκτός από την ηλικία ρόλο παίζει και η νοητική και συναισθηματική ανάπτυξη του παιδιού, η προσωπικότητα του και προσωπικές του εμπειρίες σε σχέση με το θάνατο.

Συμβουλές πώς στηρίζουμε το παιδί που θρηνεί;

• Ενημερώνοντας το έγκαιρα, αξιόπιστα και με απλά λόγια.

• Το πένθος χρειάζεται να εκφραστεί και ενθαρρύνεται τα παιδιά να μιλήσουν για την απώλεια. Απόφυγε να στέλνεις το μήνυμα ότι η διαδικασία του πένθους πρέπει να τελειώσει. Ο σκοπός αυτής της διαδικασίας είναι άλλωστε να βοηθήσει το άτομο να μάθει να αποδεχτεί την πραγματικότητα της απώλειας και να διδαχτεί από την εμπειρία. Η πρώιμη διακοπή της διαδικασίας εμποδίζει το παιδί από το να φτάσει στο στάδιο της αποδοχής και έτσι να ολοκληρώσει τη διαδικασία του πένθους. Φροντίζουμε να ακούμε με προσοχή τα παιδιά και να απαντούμε με ειλικρίνεια στις ερωτήσεις τους.

• Επιτρέψτε στο παιδί να συμμετέχει σε οικογενειακές εκδηλώσεις πένθους, εφόσον το επιθυμεί. Η απώλεια ενός μέλους αφορά όλη την οικογένεια και δεν υπάρχει λόγος να αποκλείεται κανείς από τον οικογενειακό θρήνο. Η συμμετοχή του παιδιού στις εκδηλώσεις πένθους, όπως η κηδεία, το μνημόσυνο, η επίσκεψη στον τάφο, απαιτεί καλή προετοιμασία. Εξηγήστε με απλό τρόπο, τι είναι η κηδεία ή το μνημόσυνο, και τι ακριβώς θα συμβεί στη διάρκεια της τελετής. Ρωτήστε το, αν θα ήθελε να παρευρεθεί στην τελετή και σε περίπτωση που το επιθυμεί, φροντίστε να βρίσκεται μαζί με κάποιον, που θα είναι σε θέση να το στηρίξει και να ανταποκριθεί σε όποιες ανάγκες προκύψουν. Σχετικά με το αν ένα παιδί επιτρέπεται να δει τον θανόντα ή να παρακολουθήσει την τελετή της κηδείας εξαρτάται απόλυτα από την ηλικία του παιδιού και την ικανότητά του να κατανοήσει την κατάσταση, την ψυχοσυναισθηματική του ιδιοσυγκρασία, τη σχέση του με τον θανόντα και πολύ περισσότερο αν το ίδιο το παιδί θέλει να εμπλακεί στη διαδικασία

• Εξασφαλίζουμε τη συνέχεια και τη σταθερότητα στις συνθήκες ζωής του. Υπάρχουν αρκετές αλλαγές στη ζωή του παιδιού μετά από μια απώλεια. Βοηθήστε τα παιδιά να ξυπνάνε το πρωί κανονικά, να πηγαίνουν το βράδυ για ύπνο στην κανονική τους ώρα, να γευματίζουν τις ίδιες ώρες όπως και πριν. Ενημερώστε το σχολείο για την απώλεια που βιώνει το παιδί, έτσι ώστε και οι εκπαιδευτικοί που είναι κοντά του να είναι έτοιμοι να το στηρίξουν και να ανταποκριθούν στις ανάγκες του.

• Βοηθήστε το παιδί να βρει τρόπους για να διατηρήσει ζωντανή την ανάμνηση του αγαπημένου του προσώπου, μέσα από κάποιο αντικείμενο που του θυμίζει, ή τη δημιουργία ενός άλμπουμ με φωτογραφίες του.

• Υποστηρίξτε το παιδί σε συνεχή βάση. Επειδή ο θρήνος είναι μια μακρόχρονη διεργασία, είναι σημαντικό να υπάρχει η δυνατότητα για συνεχή υποστήριξη, τόσο από τα μέλη της οικογένειας, όσο και από άλλα άτομα, που είναι σημαντικά στη ζωή του παιδιού

Πότε πρέπει να ζητήσουμε την βοήθεια από ειδικό Ψυχικής Υγείας - ψυχίατρο, ψυχολόγο;

Οι εκδηλώσεις θρήνου στα παιδιά είναι απόλυτα φυσιολογικές όπως είναι τα ξεσπάσματα θυμού ή κλάματος, οι διάφοροι φόβοι, αλλαγές στη συμπεριφορά, παλινδρόμηση σε προηγούμενα αναπτυξιακά στάδια, σωματικά συμπτώματα κτλ. Παρόλα αυτά όταν οι αντιδράσεις των παιδιών παραμένουν για μεγάλο χρονικό διάστημα και προκαλούν σοβαρή έκπτωση στη λειτουργικότητα τους πρέπει τότε να αναζητήσουμε βοήθεια από ειδικό. Για παράδειγμα όταν το παιδί παρουσιάζει επίμονες σκέψεις αυτοκτονίας, όταν υπάρχουν παρατεταμένες διαταραχές στην διατροφή και στον ύπνο, όταν υπάρχουν σοβαρά προβλήματα στο σχολικό πλαίσιο γενικότερα.

Θάνατος. Πώς να μιλήσω στο παιδί μου για το θάνατο;

Α. ΕΙΣΑΓΩΓΗ

Ο θάνατος είναι ένα αναπόφευκτο κομμάτι της ζωής και παρ΄όλα αυτά όλοι ευχόμαστε να μη μας συμβεί ποτέ! Το άγχος θανάτου και απώλειας των αγαπημένων μας προσώπων είναι από τις πρώτες αγωνίες που κυριαρχούν μέσα μας. Ως παιδιά, αλλά και ως ενήλικες οχυρωνόμαστε με την παντοδυναμία και τη ψευδαίσθηση παράλληλα ότι δε μας αφορά. Ένας κοντινός στο περιβάλλον θάνατος, μας θυμίζει οδυνηρά το πόσο ευάλωτοι μπορούμε να είμαστε και αναδεικνύει εκ νέου τους φόβους μας.

Τα παιδιά έρχονται σε επαφή με το θάνατο από πολύ νωρίς κι ας μην το συνειδητοποιούμε. Βλέπουν νεκρά έντομα, πουλιά, ακόμα και ζώα σκοτωμένα στο δρόμο. Ακούν για το θάνατο από τις ειδήσεις στην τηλεόραση, στα κινούμενα σχέδια, στα παραμύθια κ.λ.π. Ο θάνατος είναι μέρος της ζωής και σε κάποιο βαθμό τα παιδιά τον γνωρίζουν.

Παράλληλα, κάποτε υποτιμούμε την παρατηρητικότητα των παιδιών. Όμως, το τι είναι ο θάνατος αρχικά το εισπράττουν από τα δικά μας συναισθήματα: την αναστάτωση ή την ηρεμία μας, τον τρόπο που τα κρατάμε, τον τόνο της φωνής μας. Εκφραζόμαστε με αυτά που λέμε και κάνουμε αλλά και από αυτά που δεν λέμε. Αν αποφεύγουμε να μιλήσουμε για κάτι δυσάρεστο, τα παιδιά το νιώθουν και αισθάνονται ότι δεν μπορούν να μας ρωτήσουν αυτά που σκέφτονται. Από την άλλη δεν είναι σοφό να κατακλύσουμε τα παιδιά με πολλές πληροφορίες που δε είναι σε θέση να καταλάβουν ή δεν είναι έτοιμα να ακούσουν.

Μιλώντας τους για το θάνατο δε λύνονται όλα τα προβλήματα, όμως η απουσία οποιασδήποτε κουβέντας περιορίζει την ικανότητά μας να τα βοηθήσουμε.

Το πώς και το πότε θα μιλήσουμε στα παιδιά για το θάνατο εξαρτάται από την ηλικία τους και τις υπάρχουσες εμπειρίες τους. Εξαρτάται επίσης και από τις δικές μας εμπειρίες, πεποιθήσεις και συναισθήματα, αλλά και από την κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε. Πιο εύκολα θα μιλήσουμε για ένα ουδέτερο θάνατο με αφορμή μια είδηση στην τηλεόραση παρά από μια συναισθηματικά φορτισμένη απώλεια ενός αγαπημένου μας προσώπου.

Είναι σημαντικό να αρχίσουμε να συζητούμε με τα παιδιά μας για το θάνατο από πολύ νωρίς, όταν ερχόμαστε αντιμέτωποι με περιστατικά θανάτου στην καθημερινότητα, προτού συμβεί ένας κοντινός για το παιδί θάνατος.

Β. ΤΑ ΣΤΑΔΙΑ ΚΑΤΑΝΟΗΣΗΣ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ

Πριν το δημοτικό, τα παιδιά συνήθως θεωρούν το θάνατο ως μη προσωπικό θέμα, προσωρινό, αλλά και αναστρέψιμο γεγονός, λόγω της γενικότερης μη μονιμότητας του αντικειμένου στη γνωστική τους ανάπτυξη. Η αντίληψη αυτή ενισχύεται περισσότερο, όταν οι αγαπημένοι τους ήρωες στα κινούμενα σχέδια διαλύονται, πεθαίνουν, αλλά συνεχίζουν να ζουν! Δοκιμάζουν κάποτε να τους μιμηθούν, χωρίς να σκέφτονται ότι θα κτυπήσουν, θα πονέσουν ή θα πεθάνουν.

Μεταξύ 5-9 χρονών, τα πλείστα παιδιά αρχίζουν να αντιλαμβάνονται τη μονιμότητα και το αναπόφευκτο του θανάτου, αλλά θεωρούν ότι με την προσπάθεια και την εξυπνάδα τους μπορούν να νικήσουν το θάνατο. Σε αυτές τις ηλικίες τείνουν επίσης να προσωποποιούν το θάνατο και να τον ταυτίζουν με ένα σκελετό ή μια σκοτεινή και άσχημη φιγούρα. Κάποια παιδιά έχουν και ανάλογους εφιάλτες.

Από 9-10 ετών και μετά, αρχίζουν να καταλαβαίνουν επιπρόσθετα ότι και αυτοί θα πεθάνουν μια μέρα, ότι ο θάνατος είναι μη αναστρέψιμο γεγονός και η απουσία του ατόμου είναι τελεσίδικη.

Νωρίς στην εφηβεία αρχίζουν να αναπτύσσουν φιλοσοφικές απόψεις για τη ζωή και το θάνατο, ψάχνουν το νόημα της ζωής και της ύπαρξης του ανθρώπου π.χ. γιατί η ζωή ή ο θεός είναι άδικοι με τους καλούς ανθρώπους, αν υπάρχει μεταθανάτια ζωή κ.λπ. Κάποιοι έφηβοι, θέλοντας να νικήσουν το φόβο τους για το θάνατο μπορεί να ρισκάρουν αχρείαστα τη ζωή τους.

Ατομικές διαφορές

Παρ΄όλα τα προαναφερόμενα στάδια αντίληψης του θανάτου, πρέπει να θυμόμαστε ότι το κάθε παιδί έχει το δικό του ρυθμό ανάπτυξης και διαφορετικό τρόπο να εκφράζει και να διαχειρίζεται τα συναισθήματά του. Κάποια παιδιά ρωτούν για το θάνατο από τα τρία τους, άλλα παιδιά στα δέκα τους, ενώ δείχνουν να μην επηρεάστηκαν από το θάνατο της γιαγιάς, αντιδρούν όμως έντονα αρνητικά με το θάνατο του σκύλου τους. Κάποια παιδιά δεν αναφέρονται ποτέ στο θάνατο, αλλά τον δραματοποιούν κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού τους, π.χ. παίζουν πόλεμο και υποδύονται τους σκοτωμένους ή κάνουν τελετουργίες ταφής στο παιχνίδι.

Παρά τους διαφορετικούς τρόπους έκφρασης και κατανόησης τους, όλα τα παιδιά χρειάζονται δίπλα τους ευαίσθητους ενήλικες στις ανάγκες και αγωνίες τους, που θα τους βοηθήσουν παρατηρώντας και ακούγοντας τα προσεκτικά.

Γ. ΤΙ ΝΑ ΚΑΝΕΤΕ ΩΣ ΓΟΝΕΙΣ:

1. Ρωτήστε τα παιδιά τι ξέρουν ήδη.

Συζητώντας με τα παιδιά για το θάνατο, θα καταλάβουμε τι ήδη ξέρουν και τι δεν ξέρουν, τις ανησυχίες, τους φόβους τους και πιθανόν τις λανθασμένες αντιλήψεις τους. Εξηγώντας τους, μπορούμε να τα βοηθήσουμε να κατανοήσουν και να ανακουφιστούν.

2. Χρησιμοποιήστε βοηθήματα, για να μιλήσετε.

Τα μικρά παιδιά (νηπιαγωγείου και δημοτικού) συνήθως εκφράζουν το πώς νιώθουν/σκέφτονται με ζωγραφιές. Μπορείτε να συζητήσετε το θέμα, τα άτομα και τα συναισθήματά τους ακόμα και τα χρώματα της ζωγραφιάς, ώστε να διευκολύνετε το παιδί να εκφράσει τις σκέψεις και απορίες του για το θάνατο.

Το παιχνίδι με κούκλες είναι ένας πολύ χρήσιμος τρόπος, για να καταλάβετε τι νιώθουν, αλλά και, για να αναπαραστήσετε τη διαδικασία/φροντίδα στο άτομο που ασθενεί/πεθαίνει, τις πιθανές αλλαγές στην εμφάνισή του, την ιατρική κατάσταση και φροντίδα του (εισαγάγετε παιδικά ιατρικά εργαλεία), ακόμα και τη διαδικασία ταφής και αποχαιρετισμού. Κάποια παιδιά μπορεί να φροντίσουν την άρρωστη κούκλα, ενώ άλλα να θυμώσουν και να την πετάξουν.

Μια οικογένεια ζώων μπορεί επίσης να χρησιμοποιηθεί με τον ίδιο τρόπο, ονοματίζοντας τον ρόλο της κάθε φιγούρας (μαμά, μπαμπάς, παιδιά, γιαγιά, παππούς, θείους). Φτιάξετε μαζί με το παιδί μια ιστορία που να περιέχει την απώλεια/θάνατο για ένα από τα ζώα και ρωτήστε το παιδί πώς πιστεύει ότι νιώθουν τα υπόλοιπα ζώα. Ταυτιζόμενο θα πει και πώς νιώθει το ίδιο, δηλαδή ότι δικαιούνται να είναι λυπημένα, αλλά και το λόγο που δεν μπορούσε να συνεχίσει να ζει το ζώο που πέθανε.

Παιδικά βιβλία και ιστοριούλες που αφορούν ασθένεια ή απώλεια αγαπημένων προσώπων είναι επίσης χρήσιμα, για να βοηθήσετε τα μικρά παιδιά να αναγνωρίσουν τα συναισθήματα των πρωταγωνιστών και παράλληλα τα δικά τους.

3. Τι να πείτε και τι να μην πείτε στα παιδιά:

- Απλές και σύντομες εξηγήσεις, για να μη συγχυστούν. Χρησιμοποιήστε με τα μικρά παιδιά απλά και χειροπιαστά παραδείγματα, όπως π.χ., όταν πεθάνει ο σκύλος δε γαβγίζει, δεν τρώει, δεν πονά και δεν αναπνέει.

- Επαναλήψεις και γενίκευση: Τα παιδιά χρειάζονται χρόνο, για να καταλάβουν και να γενικεύσουν την αντίληψή τους και πιθανόν να μας ρωτήσουν πολλές φορές το ίδιο. Επίσης, ενώ μπορεί να γνωρίζουν ότι πέθανε ο θείος, να ρωτούν, γιατί η θεία κλαίει. Μπορούμε να πούμε «κλαίει, επειδή λυπάται που δε θα είναι μαζί της πλέον», «της λείπει» και «όλοι λυπόμαστε, όταν πεθαίνει κάποιος που αγαπάμε».

- Ερωτήσεις σοκ: «Εσύ πότε θα πεθάνεις μαμά;» Το παιδί μπορεί να μην κατανοεί τη μονιμότητα του θανάτου, αλλά να φοβάται ότι οι γονείς θα τον εγκαταλείψουν, ότι κανείς δε θα το φροντίζει και δε θα το αγαπά. Χρειάζεται την επιβεβαίωσή μας ότι δε θα πεθάνουμε σύντομα, ότι θα το φροντίζουμε όσα χρόνια θα μας χρειάζεται, ότι έχει επίσης πολλούς άλλους που τον αγαπούν και θα τον φροντίζουν, αν μας συμβεί κάτι.

- Όταν πεθαίνει κάποιος δεν κοιμάται: Τα παιδιά συγχύζονται, όταν χρησιμοποιούμε τις λέξεις «κοιμήθηκε», «ξεκουράζεται», «έφυγε», αφού το γεγονός ότι η γιαγιά δεν ξυπνά πλέον ή δεν έρχεται σπίτι θα τον κάνει να φοβάται να πάει να κοιμηθεί, μήπως και πεθάνει ο ίδιος ή δε θα αφήνει ενδεχομένως κανένα να φύγει από το σπίτι.

- Πέθανε, επειδή αρρώστησε: Χρειάζεται να ξεχωρίσουμε τη βαριά και θανατηφόρα ασθένεια από τις καθημερινές αρρώστιες, αλλιώς κάθε φορά που κάποιος κρυολογεί το παιδί μπορεί να ανησυχεί ότι θα πεθάνει.

- Πέθανε, επειδή γέρασε: Μια τέτοια γενίκευση θα αγχώσει το παιδί, όταν ανακαλύψει ότι πεθαίνουν και μικρά παιδιά. Είναι καλύτερα να πούμε «κάποτε οι άνθρωποι ζουν πολλά χρόνια, πριν πεθάνουν, ενώ άλλοι λιγότερα. Πιστεύω ότι εμείς θα ζήσουμε πολλά».

- Τον πήρε ο Θεός: Η θρησκεία μπορεί να είναι κύριο μέτρο ανακούφισης στο θέμα του θανάτου για τους ενήλικες αλλά όχι απαραίτητα για τα μικρά παιδιά. Εάν δε γνωρίζουν πολλά για τη θρησκεία, οι δηλώσεις του τύπου «ήταν θέλημα Θεού», «ο αδελφός σου είναι με τους αγγέλους», και σε άλλη περίπτωση «τον τιμώρησε ο Θεός» μπορεί να του προκαλέσουν μεγάλο φόβο ότι μπορεί ο Θεός να πάρει και αυτόν. Επίσης, συγχύζονται, όταν τους λέμε ότι το παιδάκι πέθανε, αλλά χαίρεται δίπλα στο Θεό, ενώ όλοι γύρω κλαίνε απαρηγόρητα. Όποιες και να είναι οι πεποιθήσεις μας χρειάζεται να ξέρει το παιδί ότι στο θάνατο εξυπακούεται απώλεια και ότι η στεναχώρια και το πένθος που νιώθουμε είναι φυσιολογικά.

- Τον σκότωσαν οι κακοί: Όταν τα παιδιά ακούνε για ένα βίαιο θάνατο ή μια δολοφονία, είναι σημαντικό να τα επιβεβαιώσουμε για την ασφάλειά τους. Μπορεί να νιώσουν ότι υπάρχουν γύρω τους κακοί άνθρωποι που δεν ελέγχουν τον εαυτό τους και σκοτώνουν ανεξέλεγκτα. Χρειάζεται να τους εξηγήσουμε ότι οι περισσότεροι άνθρωποι συμπεριφέρονται υπεύθυνα και ότι εμείς οι μεγάλοι θα είμαστε εκεί, για να τους προσέχουμε.

4. Θάνατος στην οικογένεια

Οι έρευνες δείχνουν ότι, όταν ένα πρόσωπο στην οικογένεια πεθαίνει, τα παιδιά νιώθουν ένοχα. Πιστεύουν ότι με κάποιο τρόπο προκάλεσαν το θάνατό του είτε, επειδή είχαν θυμώσει κάποια στιγμή μαζί του είτε, γιατί ευχήθηκαν να μην υπήρχε ο αδελφός τους είτε, επειδή έκαναν αταξίες. Χρειάζονται επιβεβαίωση και διευκρίνιση ότι ο θάνατος δεν είναι τιμωρία.

Πολλές φορές τόσο οι ενήλικες όσο και τα παιδιά θυμώνουν με το άτομο που πέθανε ή με τους γιατρούς που δεν τον έσωσαν ή με το Θεό που δε βοήθησε, αλλά ακόμα και με τον εαυτό τους που δεν απέτρεψαν το θάνατο ενός αγαπημένου προσώπου. Ο θυμός είναι ένα φυσιολογικό στάδιο του πένθους και πρέπει να το εξηγήσουμε στα παιδιά. Εάν κάποια παιδιά ή ενήλικες στρέφουν το θυμό στον εαυτό τους, χρειάζονται βοήθεια από επαγγελματία ψυχολόγο ή ψυχοθεραπευτή.

Θάνατος παιδιού στην οικογένεια

Όταν οι γονείς χάνουν ένα παιδί τους, μπορεί να γίνουν υπερπροστατευτικοί με τα υπόλοιπα ή να τα επιβαρύνουν με υπερβολικές προσδοκίες, όπως, για παράδειγμα, να πετύχουν αυτό που δεν μπόρεσε να κάνει το παιδί που πέθανε. Μπορεί ακόμα να συγκρίνουν και να εξιδανικεύουν το παιδί που πέθανε, κάνοντας τα άλλα παιδιά να αισθάνονται μειονεκτικά και ένοχα που αυτά ζουν. Κάποια παιδιά αποκαλύπτουν σε κοντινά πρόσωπα ότι θέλουν και αυτά να πεθάνουν, για να τους αγαπούν το ίδιο ή για να αποκτήσουν την ίδια προσοχή. Είναι σημαντικό οι γονείς που πενθούν να επιτρέψουν στα άλλα τους παιδιά να αναπτύξουν την αυτονομία τους και να συνεχίσουν να τους συμπαραστέκονται το ίδιο. Δηλώσεις του τύπου «ζήστε τη ζωή σας εσείς, εγώ τέλειωσα» απλά διατηρούν την αγωνία στο ψυχισμό του έφηβου κυρίως. Η ζωή επιβάλλεται να συνεχιστεί για όλους. Είναι σφάλμα επίσης, προτού ολοκληρώσουν το πένθος τους, να επιδιώκουν μια νέα εγκυμοσύνη, για να αναπληρώσουν το κενό τους ή να ονοματίζουν ένα βρέφος με το όνομα του παιδιού που πέθανε.

Πρέπει τα παιδιά να επισκέπτονται το άτομο που πεθαίνει;

Ένα παιδί δημοτικού μπορεί να επισκεφθεί ένα σοβαρά άρρωστο άτομο στο νοσοκομείο, εάν υπάρχει ισχυρός δεσμός μεταξύ τους, εάν το επιθυμούν και οι δύο και αν οι συνθήκες το επιτρέπουν. Χρειάζεται να αξιολογηθεί η ωφελιμότητα της επίσκεψης, αν, για παράδειγμα, θα δώσει την ευκαιρία του αποχαιρετισμού και στους δύο. Το παιδί επιβάλλεται να προετοιμαστεί για το τι θα δει και θα ακούσει τόσο από το χώρο όσο και από το άτομο. Σε κάθε περίπτωση η επίσκεψη πρέπει να είναι πολύ σύντομη και το παιδί να συνοδεύεται από ένα αγαπημένο του, αλλά και υποστηρικτικό άτομο. Ένα τηλεφώνημα μπορεί επίσης να είναι χρήσιμο αν είναι εφικτό.

Τα παιδιά πρέπει να πηγαίνουν στις κηδείες;

Η κηδεία είναι μια τελετή αποχαιρετισμού που μπορεί να βοηθήσει ένα παιδί να αποδεκτεί το γεγονός του θανάτου. Η απόφασή μας θα βασιστεί στην ηλικία και ωριμότητα του παιδιού, την προσωπική επιθυμία του και την ωφελιμότητα που θα έχει τελικά στο ίδιο. Θα πρέπει να ερωτηθεί πρώτα, αν θέλει να πάει και σε καμιά περίπτωση να μην ενοχοποιηθεί, αν δε θέλει. Στη συνέχεια χρειάζεται να προετοιμαστεί για το τι θα δει και θα ακούσει και βέβαια να συνοδεύεται από ένα υποστηρικτικό ήρεμο και αγαπημένο του πρόσωπο.

Δε συστήνεται να στέλνεται το παιδί για πολλές μέρες σε άλλο σπίτι από το δικό του, επειδή ο γονιός δεν είναι σε θέση να το φροντίσει. Είναι σημαντικό να υποστηριχθεί ο γονιός από φίλους και συγγενείς που μπορούν να αναλάβουν τη γενικότερη φροντίδα για το σπίτι ή και για τις εξόδους του παιδιού, ώστε να διευκολύνουν, αλλά όχι να αποσύρουν το παιδί από τις συνήθειές του και τα πρόσωπα που είναι σημαντικά γι΄ αυτό.

Πότε χρειάζεται το παιδί βοήθεια από επαγγελματία ψυχολόγο ή ψυχοθεραπευτή;

• Σοβαρή αλλαγή στη σχολική επίδοση

• Επίμονη άρνηση να πάει σχολείο ή να κοιμηθεί ή να συνεχίσει τις δραστηριότητές του

• Επίμονη αποφυγής οποιασδήποτε αναφοράς στο άτομο που πέθανε

• Συχνές εκρήξεις θυμού ή καταστροφικότητας

• Παρατεταμένο άγχος ή φοβίες ή εφιάλτες ή διαταραχές ύπνου

• Κλοπές, βανδαλισμοί, παραβατικότητα, υποτίμηση της εξουσίας

• Χρήση ή κατάχρηση αλκοόλ ή ναρκωτικών

• Συχνές σωματικές ενοχλήσεις

• Σημαντική κοινωνική απομόνωση

• Παρατεταμένη θλίψη, ανορεξία και ευχές θανάτου

• Έντονη ταύτιση με το άτομο που πέθανε ( με τις συνήθειές του ή και την ασθένειά του).

Πώς πρέπει να μιλάμε στα παιδιά για το θάνατο και το πένθος;

Καθοριστικοί παράγοντες για το πώς τα παιδιά κατανοούν και αντιμετωπίζουν το θάνατο είναι η ηλικία, η γλωσσική ικανότητα και η γνωστικο-συναισθηματική τους ωριμότητα. Ένα παιδί προσχολικής ηλικίας ενώ βιώνει την απώλεια δε μπορεί να ερμηνεύσει το θάνατο. Ωστόσο, ένα παιδί σχολικής ηλικίας μπορεί να συλλάβει τη μη αναστρεψιμότητα του θανάτου ενώ ένας έφηβος είναι σε θέση να προσδώσει και μεταφυσικές ερμηνείες.

Βασικός, λοιπόν, κανόνας στην αντιμετώπιση του πένθους των παιδιών είναι να αποφεύγουμε κάθε μορφή ψέματος. Τα παιδιά ξέρουν πολύ καλά πότε δεν τους λέμε την αλήθεια, και αυτό τα κάνει να νιώθουν μεγάλο θυμό απέναντι μας.

Συχνά, οι γονείς θεωρούν ανησυχητικές τις φυσιολογικές αντιδράσεις των παιδιών που θρηνούν, όπως συναισθηματικές μεταβολές, αλλαγές σε συνήθειες και συμπεριφορές, δυσκολίες προσαρμογής, απόσυρση ή επιθετικότητα. Αυτό μπορεί να έχει ως αποτέλεσμα να μην είναι διαθέσιμοι συναισθηματικά ή και να αποτρέψει τα παιδιά από το εκδηλώσουν το πένθος τους από φόβο μην αναστατώσουν τους γονείς.

Διαχείριση αισθημάτων

Το πολυτιμότερο μέσο για να επεξεργαστούν τα παιδιά μη αναστρέψιμα γεγονότα και απώλειες είναι η ανοιχτή επικοινωνία. Είναι σημαντικό για το παιδί να καταλάβει πως είναι φυσιολογικό να αισθάνεται όπως αισθάνεται και πως του "επιτρέπεται" να πενθήσει. Οι γονείς χρειάζεται να ακούν προσεκτικά τα παιδιά, να παρατηρούν τι λένε με λόγια και τι με το σώμα τους, να δίνουν χώρο και χρόνο στα παιδιά να εκφράσουν με όποιο τρόπο εκείνα επιλέγουν τον πόνο, τη θλίψη, την οδύνη, το φόβο, τις ενοχές ή ο,τιδήποτε βιώνουν, και να τους δείχνουν ότι «αντέχουν» τον πόνο τους και συναισθάνονται τα συναισθήματά τους. Οι γονείς χρειάζεται να είναι «παρόντες» και διαθέσιμοι χωρίς, ωστόσο, να είναι διεισδυτικοί και να πιέζουν τα παιδιά να εκφραστούν όταν δε νιώθουν έτοιμα.

Σε περιπτώσεις θανάτου ενός αγαπημένου προσώπου, μερικές φορές οι γονείς αποκρύπτουν το γεγονός. Η απόκρυψη της πραγματικότητας ή η παροχή ψεύτικων πληροφοριών, αντί να προστατεύει τα παιδιά, τους δημιουργεί πρόσθετα προβλήματα. Η σιωπή που επικρατεί τα κάνει να αισθάνονται μόνα, τα μπερδεύει, τα αναγκάζει να κλειστούν στον εαυτό τους και να δώσουν τις δικές τους ερμηνείες που συχνά είναι πιο τρομακτικές κι από την ίδια την πραγματικότητα. Θα πρέπει να ενημερώνουμε αμέσως μετά το γεγονός. Η καθυστέρηση δημιουργεί σύγχυση, παρερμηνείες, ανασφάλεια και φόβο. Θα πρέπει να εξηγούμε με ακρίβεια και ειλικρίνεια τι συνέβη, πώς συνέβη και να προσαρμόζουμε το λεξιλόγιο μας στο επίπεδο κατανόησης του παιδιού (Παπαδάτου και συν., 1999).

Πώς μιλάμε στο παιδί

Εξαιρετικά σημαντικό είναι να χρησιμοποιούμε τις σωστές λέξεις όπως «πέθανε», «θάνατος» και όχι διφορούμενες, ασαφείς εκφράσεις όπως «χάθηκε», «έφυγε», «τον πήρε ο Θεός», κλπ. Οι διφορούμενες ή ασαφείς εκφράσεις συχνά παρερμηνεύονται, ιδιαίτερα από μικρότερα παιδιά που δυσκολεύονται να κατανοήσουν ότι ο θάνατος είναι οριστικός. Δεν θα πρέπει να ωραιοποιούμε την πραγματικότητα του θανάτου. Η πραγματικότητα, αν και οδυνηρή, δεν αλλάζει. Οφείλουμε να ακούμε προσεχτικά και να δίνουμε απαντήσεις σε αυτό που μας ρωτούν τα παιδιά, το να βομβαρδίσουμε τα παιδιά με πληροφορίες δεν είναι παραγωγικό. Έτσι ας τους δώσουμε το χρόνο να εκφράσουν τα συναισθήματά τους και ας απαντήσουμε στις ερωτήσεις που μας θέτουν. Αν δεν γνωρίζουμε κάτι, θα πρέπει να πούμε απλά ότι δεν γνωρίζουμε. Ιδιαίτερα σημαντικό είναι, επίσης, να τονίσουμε στο παιδί ότι δεν έχει ευθύνη γι' αυτό που συνέβη.

Για να εγκατασταθεί και να διατηρηθεί μια σχέση εμπιστοσύνης, που να αποτελεί μια ασφαλή βάση για τα παιδιά, τόσο στις δύσκολες στιγμές μιας οδυνηρής απώλειας, όσο και στη ζωή τους γενικότερα, προϋπόθεση είναι να διασφαλίσουμε ότι τα παιδιά γνωρίζουν ότι είμαστε εκεί, ότι τους λέμε την αλήθεια και ότι έχουν κάποιον που αφενός τα συναισθάνεται και αφετέρου έχει το συναισθηματικό σθένος να «αντέξει» όλα όσα είναι επώδυνα ή μοιάζουν επικίνδυνα για το παιδί.

Για οποιαδήποτε περαιτέρω πληροφορία ή διευκρίνιση μπορείτε να καλέσετε στην «Ευρωπαϊκή Γραμμή Υποστήριξης Παιδιών 116111» ώστε να συζητήσετε με έναν ψυχολόγο όλα αυτά που μπορεί να σας απασχολούν σε σχέση με το παιδί σας.

Θάνατος. Αντιμετώπιση θανάτου κοντινού προσώπου στο παιδί

Όταν κάποιο κοντινό πρόσωπο του παιδιού πεθαίνει, είναι πολύ δύσκολο να ξέρεις πως μπορείς να βοηθήσεις το παιδί σου να αντιμετωπίσει αυτήν την απώλεια, ειδικά όταν είστε αντιμέτωπο και με τα δικά σας συναισθήματα θλίψης.

Η κατανόηση των παιδιών για το θάνατο

Είναι σημαντικό να κατανοήσουμε το αναπτυξιακό επίπεδο ενός παιδιού για να μπορέσουμε να μιλήσουμε για το θάνατο με τρόπο που θα καταλάβουν. Κάθε παιδί είναι μοναδικό, υπάρχουν όμως κάποιες κατευθυντήριες γραμμές που μπορείτε να έχετε υπόψη.

Νεογέννητο-3 χρονών

Ακόμα και το μικρότερο παιδί διαισθάνεται όταν οι ενήλικες γύρω του αναστατώνονται έστω και αν δεν καταλαβαίνει τι είναι ο θάνατος. Μπορεί να υπάρξουν αλλαγές στον ύπνο, το φαγητό και τη διάθεση του.